Św. Stanisław Kazimierczyk
Święty Stanisław Kazimierczyk, prezbiter
W Bazylice Bożego Ciała modlimy się w:
1. poniedziałki: Msza Św. godz. 8.00,
2. czwartki: Msza Św. godz. 18.00
W czwartki zapraszamy na Mszę Św. o godz. 18:00 przy ołtarzu Św. Stanisława Kazimierczyka dla zatroskanych i strapionych w czasie epidemii. Zapraszamy szczególnie tych którzy przeżywają różnego rodzaju trudne sytuacje życiowe, kłopoty, problemy, troski, wątpliwości aby to wszystko zawierzyć Bogu przez wstawiennictwo Św. Stanisława. Po Mszy Św. odmawiamy Litanię do Św. Stanisława Kazimierczyka.
Stanisław urodził się 27 września 1433 roku w Kazimierzu, wówczas odrębnym mieście, dzisiaj prestiżowej dzielnicy wielkiego Krakowa.
Jego rodzicami byli Jadwiga oraz Maciej Scholtis. Ojciec zajmował się zawodowo tkactwem, natomiast w mieście udzielał się jako ławnik i rajca. Rodzina zaliczała się do bogatych i szanowanych w mieście. Odznaczała się także pobożnością chrześcijańską, czego dowodem jest przynależność obojga rodziców do Bractwa Najświętszego Sakramentu działającego przy parafii oraz pielgrzymka ojca do Rzymu w 1423 roku.
Nauki początkowe pobierał Stanisław w szkole parafialnej przy kościele Bożego Ciała prowadzonej przez kanoników regularnych, osadzonych tu w marcu 1405 roku przez króla Władysława Jagiełłę oraz biskupa Piotra Wysza z Radolina. Później studiował w Uniwersytecie Krakowskim (od r. 1456), gdzie w lutym 1461 roku uzyskał bakalaureta artium.
Do klasztoru kanoników regularnych w rodzinnym mieście wstąpił nie wcześniej niż w 1461 i nie później niż w 1464 roku. Po rocznym nowicjacie i złożeniu ślubów zakonnych otrzymał święcenenia kapłańskie. Był najpierw kaznodzieją i spowiednikiem w kościele Bożego Ciała. W klasztorze pełnił obowiązki profesora filozofii, mistrza nowicjatu oraz podprzeora. Ze względu na nadzwyczajną pobożność osławioną stanami mistycznymi oraz zdolnościami taumaturgicznoprofetycznymi, cnoty moralne, a także gorliwe spełnianie obowiązków zakonnych i kapłańskich już za życia cieszył się uznaniem i szacunkiem, był uważany za męża bożych tajemnic.
Legenda podaje, że po błogosławieństwo przybył do niego sam król Kazimierz Jagiellończyk z synem Janem Olbrachtem, który w 1487 roku wyruszał przeciw Tatarom, by 8 września pod Kopystrzynem rozbić ich pięciotysięczną armię.
Zmarł w niedzielę 3 maja 1489 roku w infirmerii klasztornej, po krótkiej chorobie. Tuż po pogrzebie w mieście rozniosła się wieść, że przy grobie tego pobożnego ojca w kościele Bożego Ciała została nagle uzdrowiona Regina, żona Klemensa Czarnego, sukiennika z Kazimierza. Do grobu zaczęli pielgrzymować inni chorzy z Kazimierza, z Krakowa i okolicy. Już w pierwszym roku po śmierci księdza Stanisława odnotowano 176 nadzwyczajnych uzdrowień za jego przyczyną, które uznano za niezaprzeczalne znaki świętości.
Tak rozpoczęła się długa droga księdza Stanisława Kazimierczyka do chwały ołtarzy Kościoła rzymskokatolickiego. Pierwszym etapem tej drogi było wyjęcie jego ciała z ziemnego grobu i złożenie go w ozdobnym sarkofagu ok. 1500 roku, drugim była budowa wspaniałego ołtarza, w którym w sierpniu 1632 roku uroczyście złożono świątobliwe relikwie, trzecim była beatyfikacja, której dokonał 18 kwietnia 1993 roku papież Jan Paweł II, a jej zwieńczeniem była kanonizacja, której dokonał w niedzielę 17 października 2010 roku papież Benedykt XVI.
Dla kanoników regularnych laterańskich, którzy w Polsce osiedli na przełomie XI/XII wieku kanonizacja Stanisława Kazimierczyka jest jednym z największych wydarzeń historycznych, chociaż równie duże znaczenie ma ona dla całego Kościoła w Polsce i samej Polski.