Potwierdza nam to m.in. dokument z kwietnia 1480 roku, wymieniający jako starszych bractwa: Mikołaja Lexa, Stanisława Rambacza, Jana Kolibabę i Jakuba Rudigera, którzy pełnili obowiązki rajców miejskich. Nie należy się przeto dziwić, że w cytowanej nocie z końca XVI wieku bractwo zostało nazwane „Radzieczkiem”. Tradycja związku bractwa z miejską elitą władzy była kultywowana jeszcze w XVIII wieku. W 1703 roku M.A. Gorczyński odnotował, że bractwo „nabożeństwo swoje, to jest Wotywy, w Niedziele y święta adwentowe od niepamiętnego czasu odprawować było zwykłe z taką solenizacją zgromadzenia ab favore IMPP Radnych i Całego Magistratu kazimierskiego”.

Pod względem profilu etnicznego bractwo mniej więcej do połowy XV wieku zrzeszało w większości ludność języka niemieckiego. Ludność języka polskiego gromadziło bractwo działające przy pobliskim augustiańskim kościele św. Katarzyny, stąd cytowana już jego nazwa confraternitas Polonorum.

Stan liczbowy bractwa do 1551 roku można określić jedynie szacunkowo, z uwagi na brak wystarczających materiałów źródłowych. Dokument z 1496 roku wspomina, że bractwo posiadało księgę do której wpisywano przyjmowanych, jednakże nie dochowała się ona do naszych czasów. W 1551 roku zarząd bractwa założył nową księgę przyjęć. Problem jest jednak w tym, że do 1612 roku przy nazwiskach nie umieszczano żadnych dat, które pozwoliłyby na dokonanie podziałów listy wedle przedziałów czasowych.
Wydzielić można jedynie przyjętych do 1582 roku, a to dzięki wpisaniu prepozyta Manieckiego, który w tymże roku objął rządy w klasztorze i protektorat nad bractwem. W ciągu trzydziestu lat (1551-1582) akces do bractwa zgłosiło 190 osób. Liczba ta nie jest mała, jeśli weźmie się pod uwagę, że Kazimierz nie miał w tym czasie nawet 5 tysięcy mieszkańców i że przy pozostałych kościołach działały przynajmniej trzy inne bractwa. Do bractwa zapisywano się indywidualnie bądź grupowo, rodzinnie. Członkowie bractwa byli w zdecydowanej większości obywatelami Kazimierza, wywodzili się ze środowisk rzemieślniczych. Zapisy mieszczan krakowskich, mieszkańców innych miast, wsi podkrakowskich, osób szlachetnie urodzonych, scholarów, duchownych i zakonników innych zgromadzeń, zwłaszcza żeńskich, stanowią zaledwie 10 procent. Podkreślić także trzeba znaczny udział kobiet w życiu i działalności bractwa. Kobiety od początku istnienia korporacji miały do niej dostęp. Zestawienie dostępnych danych liczbowych z drugiej połowy XVI wieku wskazuje, że konfraternia liczyła wówczas nie mniej niż 150 osób. W tej liczbie prawie połowę stanowiły kobiety.

Niestety nie zachowały się statuty ani regulamin bracki z XV i XVI wieku. Niektóre z obowiązków ciążących na członkach konfraterni w tym okresie ustalił jednak Z. Palus w swoim studium na temat kultu eucharystycznego w parafii Bożego Ciała. Głównym celem korporacji było szerzenie kultu Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. Stąd bracia mieli: 1. nawiedzić codziennie Najświętszy Sakrament i, jeśli możliwe, uczestniczyć we mszy świętej, 2. w czwartek uczestniczyć w wotywie de Sacratissimo Sacramento i procesji, 3. w piątek uczestniczyć w wotywie de Vulneribus Christi, 4. w sobotę uczestniczyć w wotywie de Beatissima Virgine Maria, 5. w święta brackie, spośród których wymienione zostały Boże Narodzenie, Wielki Czwartek i Boże Ciało z oktawą, uczestniczyć we mszy świętej, 6. spowiadać się i przystępować do Komunii Świętej w trzecią niedzielę każdego miesiąca, która była tzw. niedzielą bracką, 7. w poniedziałek po niedzieli brackiej uczestniczyć we mszy za zmarłych konfratrów, 8. towarzyszyć kapłanowi udającemu się z wiatykiem do chorych, 9. uczestniczyć w pogrzebie konfratrów.